21.

Het is al weken geleden dat ik een letter of wat in mijn blog parkeerde. En niet omdat er niets gebeurde maar juist omdat er teveel gebeurde en ik geen idee had hoe dat te verwoorden en eigenlijk weet ik dat nog steeds niet. Want voor de zoveelste keer maakte ik een salto omdat ‘het leven’ me weer liet struikelen. Ik wist niet beter dan opkrabbelen en opstaan maar op dit moment rol ik liever uit de koprol om daarna te blijven liggen.

Hoe zat het ook al weer: ik huppelde nog net niet het revalidatiecentrum uit zo voor de zomervakantie toen het eerste deel erop zat. Wat een intensief traject maar wat leerde ik er veel. Na de zomerstop mocht ik nog een vervolgprogramma volgen en strompelde ik er weer net zo binnen zoals ik maanden geleden deed en stond in alle rapportages dat ik er zo moe uit zag. Lekker dan dat de buitenwereld naar een strompelend lijf met afgetobd gezicht kijkt en ik dus niet meer kan zeggen dat het oké gaat want duidelijk te zien dat dat niet zo is. Waar zit dan de winst hè want na maanden ploeteren straalt dat er nou niet echt vanaf. In ieder geval in de handvatten die me leerde om te gaan met het ontzettende cliché “het is zoals het is” en om er anders naar en tegenaan te laten kijken. Positief gezien zit ik nog altijd niet in die rolstoel en ben ook niet van plan daarin terecht te komen.

Naast het revalideren was nog een traject opgestart want dat lijf dat er de brui aan heeft gegeven, heeft natuurlijk een oorzaak en ook daar ‘moet’ ik iets mee. Daar waar ik jaren op de putdeksel heb staan springen, werd deze er keihard afgerukt en knikkerde ik meters en meters naar beneden die put in. Als er zes keer in een gesprek wordt benoemd dat er nog geen sprake is van paniekvoetbal, we gewoon rustig blijven maar er toch al allerlei acties worden uitgezet, klinkt dat toch bijna als paniekvoetbal. Ik ben net een ui; laagje voor laagje is er de afgelopen maanden van me afgepeld, daar krijg je behoorlijk wat traanogen van en ik ben nu zo’n beetje aangekomen bij laagjes waarbij het het makkelijkst was geweest als er gewoon een uienschil omheen was gebleven. Maar zo werkt het niet meer … ik MOET hier doorheen.

een normale reactie op een niet-normale situatie 

En die reactie is voor mij in ieder geval ‘vet heftig’ want ik herken mezelf soms niet meer. Mijn coping-strategieën die me altijd overeind hebben gehouden, werken voor geen meter. Uren kan ik voor me uit staren, totaal lam gelegd. Mijn hoofdkantoor zit overvol en er kan niets meer bij dus vergeet ik alles als ik het niet opschrijf en ben ik in gesprekken soms gewoon ‘afwezig’. Raar is dat, er wordt tegen me gepraat en ik hoor het maar geen idee wat er gezegd wordt. Ik zit op bepaalde momenten in mijn eigen bubbel. Dat ik af en toe niet meer weet wat ik 5 minuten daarvoor gedaan heb. Tanden gepoetst? Geen idee, maar een natte tandenborstel dus waarschijnlijk wel. Zoiets dus. We rijden allemaal wel eens op de ‘automatische piloot’ een ritje, vaak op hele bekende stukken, waarbij je zo in gedachten bent dat je al voorbij een stuk bos of brug bent zonder dat je het in de gaten hebt en pas een stuk verderop beseft dat je het zonder erg gepasseerd hebt. Maar ik rij een autorit in de veronderstelling dat ik zo een stad ga passeren en blijk dan al lang bij de volgende stad te zijn. Gewoon kilometertje of 30 gemist, dan wordt het wat ernstiger. Dissociëren heet dat afwezig zijn met een chique woord en is blijkbaar een hele logische reactie nu maar ik vind het een dingetje …

Het voelt alsof ik opeens bij de club van lunatics ben gaan horen, de koekoekclub, de gekkies en ik kan niet in woorden beschrijven hoe het voelt. Dat vind ik nog het meest lastige want hoe leg ik nou uit hoe het is in mijn bubbel, wat er gebeurt als ik als lamme tak voor me uit staar en geen besef van tijd heb en ik gewoon tot niets kom, dat ik in gesprekken ‘offline’ ga hoe hard ik soms ook mijn best doe om te focussen. We onderzoeken nog of het somberheid tot aan depressie is of dat het verdriet in combinatie met rouw is of dat het een mix van dit alles is. Rauw is het in ieder geval wel 🙂 Eén van de belangrijkste dingen waar ik me nu aan vast hou en keer op keer door mijn behandelaar wordt benadrukt, is dat dit komt door iets wat mij (jarenlang) is aangedaan. Fijn om te horen want dit is dus niet omdat ik van mezelf niet spoor of het in mijn genen zit. Ik reageer normaal op iets wat allesbehalve normaal is geweest, heel abnormaal zelfs. Dat het er nu in alle heftigheid uit komt, is omdat er na jaren vluchten, vechten en overleven eindelijk ruimte voor komt.

What doesn’t kill you makes you stronger

Dat eerst is nooit gelukt en oh wat had diegene dat graag voor elkaar gekregen en waarschijnlijk speelt dat nog altijd als gedachten in dat gestoorde hoofd. Ik ben daarom altijd alert, vooral buiten. Ik ben een echte expert in de omgevingsscan. Dat betekent ook dat ik daardoor zonder dat ik er erg in heb continue stresshormonen aan maak en mijn amygdala zwaar overbelast is.  Ik sta al jarenlang niet meer ‘uit’ … en niet gek dus dat daardoor dat lijf er ook geen zin meer in heeft. Het hangt allemaal samen. Dagen, vooral nachten, wekenlang, maandenlang, jarenlang ging het maar door, soms stopte het en had ik weer even hoop (echt … hoe naïef), maar de laatste maanden voordat ik langs de beruchte voordeur weg wist te komen, was de standaardkreet ‘ik gun jou he-le-maal niks’ en werden regelmatig de woorden uitgesproken dat het zo fijn zou zijn als ik helemaal door zou draaien, knettergek zou worden en ergens opgesloten zou komen te zitten. Dat is destijds niet gebeurd en één ding weet ik heel zeker, dat gaat nu dus zeker niet gebeuren! Ik heb niet voor niets jarenlang als een leeuwin voor mijn welpjes gevochten en lopen brullen, dat ga ik nu – wel iets anders – voor mezelf doen want ik ga hier zeker ‘stronger’ uitkomen … met opgeheven hoofd!!

 

 

20.

I love the way I feel today
And how I know the sun will fade
Darker days seem to be
What will always live in me
But still I run

3 hele zware sessies waren er voor nodig om dat ene beeld, die ene herinnering, dat moment van angst(zweet) en paniek, te laten ‘bevriezen’. En gek genoeg begon die herinnering niet eens met dit stukje maar iets wat mijn welpje werd aangedaan omdat hij iets zag wat niet voor zijn ogen bestemd was en ik hem niet kon beschermen. Dat er voor dat moment iets veel heftigers (zonder bijzijn van welpje) met mij had afgespeeld had ik héél ver weg gestopt. Ergens in mijn lijf ofzo … daarom loop ik nu dus zo slecht en doe ik al te lang over dit stukje typewerk omdat mijn handen ook niet willen. Het zij zo.

Mijn behandeling verloopt redelijk complex want mijn prioriteit lag (en ligt!) bij mijn welpjes en al die beelden en herinneringen kan ik ‘redelijk’ goed aan want zodra ik ze als soort van keuzemenu in netflix voorbij zie komen, roept dat een enorme vechtlust op, een enorme boosheid ook. Want hoe durf je aan de welpjes te komen! (visualiseer daarbij mijn vuurspuwende ogen 🙂 ) Die stukjes aanpakken gaan dus wel redelijk. Dat ik de dag zelf en de dagen erna uitgeschakeld ben en daarom vooral heel veel afleiding zoek terwijl ik het liefst onder de dekens blijf liggen zo ziek ik er van ben (inclusief het knuffelen met zo’n pot in de badkamer), hoort erbij en accepteer ik maar. Ik moet hier nu doorheen!

Blijkbaar is mijn boosheid en alle emoties die daarom heen hangen met betrekking tot de welpjes dus iets beter te behandelen dan mijn eigen stukje. Daar zit namelijk geen boosheid maar een Angst met een hoofdletter A in letterformaat 600 op een A4-tje (oftewel dan past er maar 1 letter op). En oh wat is dat eng, weer terug naar wat was met een nog uitgebreider keuzemenu aan filmpjes vol ‘bad memories’.

Bij de start van dit traject moest ik met 6 filmpjes komen en, goh verrassend bedenk ik me nu, die hadden allemaal betrekking op de welpjes. Dus ik vond de eerste sessies heftig maar wel te doen. Tot daar opeens zo’n pop-up in mijn filmpje kwam die niets te doen had met de welpjes maar met mij. Haha (niet dus) … toen werd het even (letterlijk en figuurlijk) een ander verhaal. Vandaag was ik imaginair in gevecht met mijn grootste demoon en hoe bijzonder hoe het brein dan werkt.

Na afloop stap ik nooit gelijk in mijn auto en vandaag liep ik naar de haven en deed daar een rondje. Lichamelijk betekent dit nu namelijk een (hopelijk tijdelijke) flinke terugslag en de enige optie die daarbij helpt, is in beweging blijven. Ik gooi dan vaak mijn Spotify playlist aan en hoor vanzelf wel welk nummer er voorbij kwam. De eerste de beste had bovenstaande tekst … kippenvelmoment!!

 

19.

In het revalidatiecentrum werden al mijn activiteiten eens op een rijtje gezet. Er was er niet één waarbij ik voor mezelf aan het zorgen was. Alles had een ‘er voor een ander zijn’ functie; is het niet alles rondom werk, wonen en vrije tijd voor jongeren met een beperking, dan wel voor mensen die op sportieve wijze willen ontspannen omdat ze richting burn-out gaan of om andere reden heel veel stress hebben, gezinnen in armoede die een maatje nodig hadden of voor hondjes die op de nominatie staan om op gruwelijke wijze (het is tenslotte Spanje en daar is ‘inslapen’ een totaal ander, vooral beestachtig begrip) in een perrera aan hun einde te komen, via de tussenstap in de rescue, een beter leven te geven. Zelfs mijn studies en trainingen zijn hier eigenlijk allemaal aan te linken.

Of ik dat ooit zelf zo ook had gezien? Eh nee, ik vind dit allemaal heel leuk om te doen, om me er in te verdiepen, wetende dat ik de wereld niet kan redden en dat hoeft ook niet maar alles waar ik een steentje aan bij kan dragen, is meegenomen toch?! En of ik het patroon zag dat ik blijkbaar al vanaf hele kleine uk eerst naar anderen heb gekeken en dan pas naar mezelf. En of het nu eens tijd wordt dat ik juist prioriteit ga geven aan mezelf. Je wordt zo lekker door de mangel gehaald in zo’n revalidatiecentrum; da’s echt niet alleen wat bewegen in de gymzaal of zwembad.

Mijn hoofdkantoor is overbelast en overprikkeld waardoor al die lijntjes vanuit mijn hoofdkantoor naar de rest van mijn lijf op storing staan. Het is zoals vroeger met het kopen van concertkaartjes wat toen niet via internet maar alleen telefonisch of via de VVV kon … alle lijnen zijn overbezet, probeert u het later nog eens. Als mijn linkerbeen weer hapert, of ik weer van alles uit mijn handen laten vallen, denk ik daar altijd aan … ‘probeert u het later nog eens’, terwijl ik de zooi opruim. Door die piep vier (inmiddels vijf) letterdiagnose heeft mijn bouwval er chronisch de brui aan gegeven.

Dus puzzel en stoei ik nu met nieuwe dagindelingen waarbij a) het nooit meer wordt zoals het was (les 1 op het revalidatiecentrum) b) alles in kleine tijdsdelen moet (les 2) én ik mezelf moet prioriteren (les 3) en dat voelt me toch een partij egoïstisch. Een workshop volgen waarbij ik alleen maar nieuwe freubeltechnieken leer, een middagje op de stoel bij de schoonheidsspecialiste (eigenlijk vooral omdat mijn handen in combinatie met een epileertang waardeloos setje is … arme wenkbrauwen) en als ik ‘me-time’ heb wat actief was betekent dat daarna ook ‘me-time’ om ervan te herstellen.

Die bezige bij vindt en vond héél veel leuk, oprecht heel leuk, maar was vooral ook aan het rondzoemen om afleiding te zoeken. Dat hield de bij in de lucht zeg maar want als de bij teveel zou stil blijven staan wat haar tot het diepst in de kern (letterlijk en figuurlijk) geraakt heeft dan zou de bij zo uit de lucht op de grond neerstorten. En dat kon jarenlang niet omdat de bij heel druk was in haar eigen bijenkorf om die zo veilig mogelijk te houden. Ongewenste indringers die in de vorige bijenkorf zich agressief gedragen hebben en veel schade hebben aangericht buiten de deur te houden, moeilijke en vooral verdrietige gesprekken te voeren met instanties en ondertussen alsof er niets aan de hand is mijn eigen kleine Maja en Willy de Bij tot hele leuke bijtjes op te laten groeien. Inmiddels is de bij geland, eigenlijk gewoon neergeploft en werken haar vleugels niet meer op het zelfde tempo als ze altijd gedaan heeft … maar hoeft dat schijnbaar ook niet meer. Een beetje rustig en relaxt rondzoemen, van de ene bloem naar de andere bloem rondhoppen, van de zon genieten, in de bijenkorf rustig aan doen, van dag tot dag (soms van uur tot uur) bekijken wat haalbaar is. Klinkt niet verkeerd, maar het is even wennen hoor!

18.

Ik vind héél veel leuk, raak snel enthousiast van dingen en heb dan ook een takenpakket op het werk dat na tien jaar zo breed is geworden dat dit niet meer te doen is maar ik vond het allemaal zo leuk! Stap één is dus een aanpassing in mijn takenpakket. Ik snap het, accepteer het maar vind het zo ongelofelijk piep omdat juist het allerleukste deel van mijn werk bij me wordt weggehaald. Ik ga weer héél voorzichtig opbouwen in mijn werkuren en wordt daarbij geholpen door het team in het revalidatiecentrum.

Naast werk volgde ik 2 aaneengesloten studies, vond ik ook zo leuk! Betekende onverwachts niet 1 maar 2 scripties en dat vond ik wat minder. Maar de eerste scriptie is af en volgende week heb ik mijn eindgesprek, studeer ik af en kan de vlag uit. Het onderwerp van mijn scriptie raakt me, zowel op mijn werk als privé. Ik had een geweldige scriptiebegeleider die me héél diep heeft laten gaan maar er staat nu een scriptie-met-inhoud waar ik gewoon een beetje trots op ben.  Nu studie 2 nog pfff … die staat op uitstel!

Meer dan fulltime werken en studeren, wat kan daar nog bij? Ik dacht dat het wel leuk was om hele fijne trainingen in het bos te gaan geven. Hardlopen maar dan niet op tijd, snelheid of afstand maar als ontspanning. Je wil niet weten hoeveel mensen er stress ervaren en hoe fijn dat je dan in het bos tot rust komt; ontspanning door inspanning. En inderdaad het was echt superleuk om te doen. Tot ik mijn kuitspier nog net niet helemaal afscheurde en die ook niet echt van plan was om weer wat aan elkaar te willen plakken. Alweer zo’n voorteken van een bouwval die wat harder begon te rammelen.

Jarenlang stapte ik als vrijwilliger bij gezinnen binnen die het zwaar hadden en een maatje nodig hadden, niet alleen vanwege financiële shit maar juist om te kijken hoe ze overeind konden blijven. Ik ging afstuderen en sloot mijn laatste maatjestraject af. Even geen vrijwilligerswerk dacht ik nog tot de organisatie waarbij ik Double Trouble, mijn 2 rescuehondjes geadopteerd had, vrijwilligers zocht bij het voeren van intakes. Want een hondje vanuit de ene ellende naar de andere ellende verhuizen, is geen optie. Dat vraagt om een strakke screening. Wat vond ik dat gaaf om te doen! Ik heb sinds ik revalideer een pauze want er ging stiekem heel veel tijd in zitten, energie ook en die heb ik niet zoveel, maar wat mis ik het en doe daarom heel af en toe op de achtergrond nog wel wat dingetjes.

Knap zeg, even geen verantwoordelijkheden, doe je goed … tot jongste thuis kwam van een project waar hij stage had gelopen en waar ze iemand zochten die wel wat wist van het ‘sociaal domein’. Inmiddels draaien we daar als hele gezin mee, elk in een ander onderdeel. Mijn taak kost niet heel veel tijd en energie dus echt goed te doen en fijne afleiding ook, maar blijkbaar wel ‘heul belangrijk’ en het is een hele fijne club mensen om mee samen te werken. Ik zorg voor structuur (dat kan ik haha) en heb daarnaast af en toe formulier-invul-gesprekken zodat kinderen alsnog kunnen sporten ook als er geen budget is.

Ik ging het afgelopen jaar dus … van héél veel naar héél weinig; van hele bezige bij naar hele saaie huismus …

17.

Het programma waarmee ik mijn blogtitels maak, krijg ik dankzij een update van mijn laptop niet meer opgestart. Ik vond een andere oplossing maar dat betekent een ander lettertype. Zou ik in het verleden uren gaan puzzelen, nu denk ik alleen maar ‘het zij zo’. Beetje zonde om me daar nu druk om te gaan maken, kost energie en die is deze week he-le-maal foetsie.

Het was al voorspelt dat zowel vermoeidheid als pijn weer als vanouds aanwezig zouden kunnen zijn en daar hield ik rekening mee maar als het dan toch weer ‘bagger’ is, is dat wel een baalmoment en dan is ‘het zij zo’ toch net wat lastiger. We kijken het de komende weken even aan en indien nodig komen er meer dagen tussen de behandelingen. Aan de ene kant fijn en prima oplossing als de bouwval weer wat harder gaat rammelen, aan de andere kant wil ik hier toch ook het liefst zo snel mogelijk van af. Het gaat nu al een maandenlang traject worden, naast de revalidatie die volgende maand weer verder gaat, en als we er dan elke keer nog een extra week tussen gaan laten, zie ik nog even geen eindpunt. Maar ik heb geleerd niet meer te veel vooruit te kijken. Morgen kan het zomaar allemaal weer anders zijn ….

Een lange tijd ‘uit de running’ ga je toch ook zien aan je huis. Nou ben ik al niet zo’n bewaarder en puilden mijn kasten al nooit uit maar her en der werd toch al snel wat weggestopt. Verplaatsen heet dat en dat is net wat anders dan opruimen. Omdat alles op ander tempo moet en vooral niet te lang achter elkaar deden we de afgelopen weken een soort van ‘kastje per dag’. En manmanman dan blijkt dat kasten echt een heel stuk leger kunnen. Ik gaf al 2 kasten mee aan jongste die op kamers ging en daarvoor kwamen hier in huis geen kasten terug. Alles wat 1 a 2 jaar ongebruikt ligt en vooral niet gemist werd, kon vertrekken. Er ging dus heel wat op Marktplaats, naar de kringloop of gewoon naar de milieustraat.

Heerlijk al die opgeruimde kasten met (half)lege vakken. Eens kijken of we dat zo kunnen houden. Budgettair gezien wel zo handig want als die kasten leeg blijven, betekent het dat er niets bij gekocht wordt. En weinig tot niets aanschaffen, is natuurlijk héél fijn voor mijn budget waar al behoorlijk in geknepen is en waar nog verder in geknepen gaat worden. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd, het geeft mij altijd rust en sinds onze grootste rommelkont op kamers woont, scheelt het al heel veel maar nu net even meer. Een kastje per dag is dus afgerond op één laatje waar we vandaag achter kwamen, gewoon over het hoofd gezien. Heel veel spannends zit er niet in maar die moet nog even. Daarna volgt het project ‘een klusje per dag’ want naast opgeruimd wil ik het ook weer echt Lynn-proof hebben. Soort van najaarsschoonmaak … uiteraard ook weer in hele kleine etappes 😉

16.

Mocht ik ooit getwijfeld hebben dat mijn bouwval en mijn hoofdkantoor met elkaar verbonden zijn, weet ik inmiddels wel beter. Het was al voorzichtig voorspelt dat met deze behandeling de bouwval wel weer eens extra zou kunnen gaan rammelen. Eh ja dus … overduidelijk. De behandeldag zelf zou ik het liefst in mijn bed kruipen zonder licht en geluid want alles onder de dakpannen van mijn hoofdkantoor barst er zowat uit, mijn maag doet daar dan gezellig aan mee.

Maar in bed is niet de oplossing, rustig aan wat afleiding zoeken, werkt beter. Dus schilderde ik een kastje, werkt héél therapeutisch. Ik zeg al jaren bij elk kastje, plank of tafeltje waarop ik sta te kwasten dat ik dat wel elke dag zou willen doen, werkt voor mij héél zen. Maar omdat ik maar een klein huisje heb en ik niet van teveel spullen hou, kwast ik maar heel af en toe. Ik volg zo af en toe een workshop en ga steeds meer ‘kwasten’ in mijn freubelhok en ontdek beetje bij beetje hoe leuk mixed media en art journal kan zijn.

Dat gefreubel is wel lastig met 10 beweegdeeltjes die aanvoelen alsof ze in de gymzaal te lang aan de ringen hebben gehangen omdat je niet de eerste wil zijn die los moet laten, en daarna zo lekker krom staan en als je denkt dat dat het is, gooi je ze tussen de deur voor de finishing touch … zo voelen mijn handen dus, waarschijnlijk omdat ik in mijn slaap wel heel veel gebalde vuisten maak en die héél hard dicht knijp. Het voordeel van mixed media is dat het in ieder geval niet in één keer af hoeft en je in delen kan werken 😀

Mijn vingertoppen zijn af en toe vuurrood en voelen aan alsof ze in brand staan. Zo voelt dat dan tegelijkertijd ook op mijn wervelkolom. Bijzonder toch, verder geen enkele uitslaande brandgevoel, alleen daar. Ik ben een soort van vuurspuwende draak waarbij elke wervel zo’n vlammerige stekel is en het echte vuurwerk uit mijn handen komt. Ik hou niet van draken, van die reptielachtige enge dingen. Ik liep als kind in de Efteling al door in het sprookjesbos bij Draak Lichtgeraakt. En ik hou dus al helemaal niet van dat ‘gevlam’ in mijn lijf.

Maar die draak is er vast niet voor niets en hoe ik ook gruwel van draken, ze staan wel symbool voor hoeder van de innerlijke wijsheid en dat maakt de draak alweer een stuk positiever. Een totemdier die je helpt bij je ontwikkeling en ik heb nog wat te ont-wikkelen. Draken moet je dus blijkbaar niet bestrijden maar draak moet je leren rijden. De kunst is nu om mezelf niet als een draak te gaan gedragen. 😀 😀 😀 

15.

Is het handig om met een behandelprogramma te gaan starten als je vakantie hebt? In mijn geval is vakantie momenteel een zomerstop van het revalidatiecentrum en mijn snufferd even tijdelijk niet op mijn werk laten zien, maar dat deed ik toch al een hele tijd zo min mogelijk. We wandelen wat rondjes voor zover ik dat aan kan, zitten op hele gezellige terrasjes, klussen en rommelen wat in huis en verder doe ik zoals altijd … bankbintje spelen en als het lukt wat boeken lezen. Klinkt op zich als prima vakantie, maar dit deed ik in de maanden er voor eigenlijk ook allemaal al wel. Een staycation is prima maar ik ‘stay’ al zo lang in en rondom huis dus het voelt niet echt als vakantie.

Vakantieplannen hebben we wel maar ik durf niet meer te ver vooruit te plannen dus boek ik nog even niets en plannen en dromen we vooral lekker verder tot het moment dat ik de gok durf te nemen. Vakanties zijn tenslotte niet gratis en mijn inkomen is al gedaald (iets met wetgeving en 2e ziektejaar) en zal waarschijnlijk in 2020 nog een flinke opdoffer krijgen. Dat betekent niet dat er geen vakanties meer in zitten, maar ik ben wat voorzichtiger geworden. De leuke meevaller van deze week, eentje waarvoor ik eigenlijk geen energie had en het maar liefst een maandje of 10 duurde (een hele zware bevalling dus haha ..) is een cadeautje en gaat daarom zeker in het vakantiepotje! Dat verzacht de boel dan weer een beetje.

Dus … terugkomend op de vraag of het handig is om in je vakantie te starten zou een ‘ja’ kunnen zijn gezien bovenstaande. Het zou ook handig kunnen zijn omdat het betekent dat ergens in het najaar zowel mijn revalidatie als dit zo’n beetje tegelijk op een eindje gaan lopen en ik daarna van lieverlee steeds een beetje meer ‘losgelaten’ wordt op wat nazorg na, tenzij mijn bouwval nog verder instort maar die optie verwacht tot nu toe niemand dus ik ook maar niet. Dus ja, agendatechnisch ook handig.

Toch besefte ik gisteren dat een iets latere start beter was geweest want daar waar ik alles doe om bepaalde onderwerpen, flashbacks, herinneringen, geuren, uitspraken, noem maar op te vermijden gaan we er nu helemaal in … en dat is gewoon ruk. Er was al aangegeven wat de bijwerkingen zouden kunnen zijn. Nou die kreeg ik in XXL-versie en ik kon niet anders dan mijn bed op zoeken. Mijn ziek zijn begon 1,5 jaar geleden met een grieperig gevoel, koortsig, al die spieren die zeuren en een keelpijn waardoor mijn stem ook zo lekker schor klonk en daar bovenop wilde ik alleen maar slapen, zo moe was ik.

Daar hielp allemaal geen paracetamolletje aan en die grieperige toestanden gingen maar niet weg. Ik bleef me zo voelen, bleef overdag ‘bijslapen’ en de ‘spierpijnklachten’ werden maar erger en erger tot ik helemaal niet meer uit de voeten kon. De afgelopen maanden leerde ik anders om gaan met gedachten, leerde ik weer voorzichtig in beweging komen en leerde ik nog een heleboel andere dingen om de boel een beetje te stabiliseren en dat lukte redelijk. De bouwval stond weer in de steigers en er werd ‘versteviging’ aangebracht.

Gisteren was alles weer voltallig aanwezig en hoe … wat voelde ik me beroerd. Hoofdpijn als één van de bekende bijwerkingen. Die van mij knalde nog net niet uit elkaar. Maar … vandaag zit hij nog altijd op mijn romp, is de koorts weer gezakt, voel ik me beroerd maar kan uit bed en werken mijn onderdanen redelijk mee … en besef ik dat ik hoe dan ook hier door heen moet.

Ik vond de ‘wat gaat er door je heen’ altijd een waardeloze vraag. Zie je dat dan niet, dacht ik dan. Maar nee, aan mij zie je inderdaad niets, besefte ik jaren later. Aangeleerd gedrag en vooral een overleefmechanisme want a) gunde ik iemand niet dat hij zag wat door woorden en vooral daden aan schade werd aangericht en b) wilde ik vooral niet dat mijn welpjes iets zouden merken. Gisteren moest er dus even gefinetuned worden of het überhaupt wel bij me binnen kwam want hoewel ik het al eerder had aangegeven dat ik emotieloos reageer – aan de buitenkant –  kon ook de therapeut niet inschatten wat en of er daar ergens aan de binnenkant iets met me gebeurde. Daar gebeurde veel … héél veel!!